Elnâre’nin Güz Kuşları

 Acının devriyesi mayhoş, duru kalıpta
Sığışıyor zihnimin sokaklarında. Gıpta
Etmek, suya düğüm atmak, köre hiciv yazmak.
Tek hecede toplanıyor devingen beynimin 
Katran ile sulanmış kısımlarında. Savsak
Bir bakış nakşediyorsun habersizce Elnâre.
Ölüme ırmak akıyor, gönlümün köyünden.
Güz kuşları, karanfil getiriyor kuyundan.
Acım hasretinle, sevincim keşkelerimle
Bulanıyor. Şuurlarımızda tel örgüler...
Dokunamıyoruz birbirimize. Süngüler,
Hâtıralarla bilenmiş, vücuduma batıyor.
Acıyı en derin yerimde duyumsuyorum...
Mâzî, sanki her içtiğime özlem katıyor...